Sındırgı.net: şair

VATAN (Şiir)

Öyle güzel ki vatanım,

Isıtıyor beni toprağın.

Bir gün dahi ayrılırsam,

Kendimi parçalanmış sayarım.

Her tarafın sınırlarla çevrili,

Akarsuların kayaları delmeli.

Senin bir parça yerini ölsem veremem,

Sen bana canımdan daha kıymetli.

Seni başkalarına veremem vatanım,

Taşını toprağını aşıp gelemem.

İçerimden istiyorum gezmek, gezemem, ,

Seni başkalarına verene hakkımı helal edemem!

Vatanıma yandım içten,

Ağlıyorum niçin, neden?

Alamazlar asla seni,

Beni, bizi öldürmeden.

Vatanım, neden yakarsın beni?

Her bahar geldiğinde ağlatırsın sen beni.

Yıkılmış bağlarım, üzgünüm gör halimi,

Bu derde sevk eden nedir acaba beni?

Sabah olur doğmaz güneş vatana,

Gülü açmış bekler bülbülü boyunca,

Ömrü yetmemiş dökülüyor solunca,

Yanarım ben baharımda kuru dalına.

KADERE AĞLIYORUM (Şiir)

İçerimden geliyor yazamıyorum.

Yerlere döküleni alamıyorum.

Geçen günlere yanamıyorum.

Dökülenlere ağlıyorum hep ağlıyorum.

Tutmuyor elim yazamam ki derdimi,

İçerimden geliyor bırakmıyor ki beni.

Ben nasıl baş ederim çekemem ki derdini,

Perişan halim böyle kaybediyorum kendimi.

Sevenim yok ki kimi seveyim?

Dost için parçalandım nasıl edeyim?

İçtiğim suyu da zehir edenleri,

Ben nasıl parçalanıp candan seveyim?

Her taraf ıssız bilmiyorum ki neden,

Yorgun şu gönlüm neşe yetmiyor içten.

Taşınmaz dertleri ben mi çekiyorum?

Yollarda düşüyorum giderken ben.

YUVASIZ KUŞLAR (Şiir)

Analar garip olur yanar yavrularına,

Felaket gelir diye onların başına.

Bir gün zalim onları alıp giderse,

Dayanmaz dağlar taşlar onların bu feryadına.

Görünce hallerini döndü dünyam zindana,

Alıp götürdü zalim bırakmadı hiç bana.

Kaybettim ben kendimi dünya değişti bana,

Parçaladım içimi her birine yana yana.

Duyursam sesinizi bütün millet yanacak,

Sizi aldı elimden sanki kalbim kopacak.

Yaşattım kalbimde bunca gün ben sizi,

Alıp götürse Tanrım beni de sizin gibi.

Sensiz yaşamak haramdır artık bana,

Dünya olsun artık sizin, olmazsa ne olur bana?

Ben artık gidiyorum dünya kalsın hep sana,

Benim yanmam nedir bilsen geride kalanlara.

Meyven yenmez bir dalsın,

Kimse derdini sormaz haldasın,

Dökülür düşer bir kenarda kalırsın,

Solup gider beni her an ağlatırsın.

Her taraf gülle dolu ne güzel bu bahar,

Bülbüller ötüşür gülleri arar.

Dökülmüş gülü kalmış bir kuru dal,

Beni ediyor deli ah bu sonbahar.

Dolaştım dikene düştüm giderken,

Bülbülü aradım buldum giderken,

Kalmamış gülü dökülmüş dikenden,

Gülünü veren dikenini de verirmiş meğer.

Bir olmaza üzülürüm ben neden?

Bir ah çeksem dağlar inler yerinden.

Düştüm yuvarlandım tepeden,

Tutun kaldırın beni kırık her tarafım yerinden.

Sormayın bana çok benim derdim,

Dolaştım dünyayı dağları deldim.

Kırılmış dalı, solmuş şu gülü

Yaralı gönlüme merhem isterdim.

Gezdim şu dağları hiç yorulmadım,

Bülbülü aradım ben bulamadım.

Dolaştım bahçeyi hiç ayrılmadım,

Dökülmüş dalından ben alamadım.

Kırılmış bahçemde şu gülün dalı,

Aradım bülbülü gönlüm yaralı,

Her günüm ızdırap gözlerim,

Her günüm böyle benim ağlarım bazı..

Her tarafta şenlik, düğünler olsa,

Herkes gülüp oynayıp neşeyle dolsa,

Benim her günüm neden ızdırap?

Kırılan gönüller benim mi yoksa?

Öyle üzgünüm ki sormayın bana

Hep yıkıldı dünyam, kalmadı dalım vallah!

Sevinç, neşe, şenlik benim değildir,

Her şey senin olsa ne fayda.

Akarsular gibi çağlarsın böyle,

Sevgilerle dolmuş coşarsın öyle,

Seni seveni hiç de görmezsin,

Kesik ağaç gibi yıkarsın böyle.

Çok yerler gezdim ayrılamadım,

Karıştırdım bir yere ayıramadım.

En son kendim de ayrılınca

İçimi bilinmeyen parçalara ayırdım.

Ben her gün böyleyim yanarım bülbülüme,

Derdimi taşıyamam gücüm yetmez yüküne,

Perişan halim böyle her gün onun peşinde,

Yaralı gönlüm, düşmüşüm beni getirin tabibe.

Yazdım dağlarda gezerken üzgünümü,

Yürümüşüm görmeden parçaladım bir bölümünü,

Görünce üzüldüm ezdim gülümü,

En sonunda yaraladım garip gönlümü.

Ağlıyorum her gün böyle dağlarda,

Giderken düşüyorum bazen yollarda,

Kırılmış şu ağacın dalı altında,

Yanarım ben baharımda kuru dalıma.

Her tarafı gezsem yine böyleyim,

Yıkılmış evi barkı neyleyim?

Gariplerin taşınmaz bunca dertlerini,

Yüklensem sırtıma nasıl getireyim?

Niçin böyle oluyor?

Gül, dalında soluyor.

Her tarafı yakan güneş,

Beni hiç ısıtmıyor.

Kekliğim ötüyor, duydum sesini

Yamada, bayırda buldum izini,

Görünce üzüldüm garip halini

Avcı vurmuş, yaralamış kendini.

Hep böyle üzgünsün, dertli sen misin?

Derdine ilaç olsam ben yeter miyim?

Her gün görüyorum hep böyle seni,

Taşınmaz dertleri sen mi çekersin?

Her gün böyleyim gözlerim yaşlı

Koştum peşinden aşamadım dağları.

Ben seni kaybettim, parçaladım dünyamı

Gücüm yetmez ömrüm kalmadı gayrı.

Bülbülün ötüşü yakıyor beni,

Nerden geldim duymasaydım sesini.

Sanki herkesin bunca dertleri,

Beni ediyor deli, ağlatıyor kendimi.

Ben de bıktım şu dünyanın tadından,

Kalmadı çiçeklerim, hep döküldü dalından.

Her gün gelir geçersin hiç görmezsin yanımdan,

Hiç farkın yok zehirlenmiş yılandan.

Dünyada ızdırabı bilmem ben mi çekiyorum

Yıkılan her düzeni yoksa ben mi bozuyorum

Yaşasam da yaşamasam da hiç fark etmez

Zehir mi şu içtiğim ben de bilmiyorum

Dünyada ızdırabı ben mi çekerim,

Her gün ağlamakla yoldan geçerim.

Hep acıyı zehri ben de içeyim,

Dost neşeli olursa ben de gülerim.

Her taraf neşeyle dolsa ben yine böyleyim,

Her gün ağlarım kurumuş dal için neyleyim.

Başımı taşlara vursan yine severim,

Yaralandım içimden kanımla ben giderim.

Bir garibim şu dünyada yoktur hiç kimsem,

Yıkıldı dünyam yoktur hiç neşem.

Yaşıyor muyum yaşamıyor muyum ben de bilmem

Olsam da olmasam da hiç değişmem.

KIŞ (Şiir)

Bir kıştır bu yağan yağmur kar olur,

Bir sevgidir bu yanar da kül olur.

Kimi yoksuldan erimiş de mahvolur,

Beni de çiğner eritip sonradan da kaybolur.

Duramazdım gidiyorum dağlara,

Ağlayarak ben de düştüm yollara,

Yolum yoktur kar yağmıştır bağlara,

Kırdı kollarımı bırakmadı kanat bana.

Her günüm acı, hüzün içinde,

Gülleri açmamış bahçe içinde,

Bülbülü beklerken neşe içinde,

Kalmadı dalında gülüm döküldü yere.

Bülbül oldum ağlarım,

Ben gül için yanarım,

Seni sevmek suç ise

Beni öldür Allah'ım.

Dereler coşup ırmaklar taşıyor,

Deniz mi desem sular doluyor,

Sevgiyi kaybetmiş kimi arıyor,

Yıkılan gönüller böyle soluyor.

Güzellik istemem şenlik benim neyime,

Hep yıkılmış dünyam üzgünlük var içimde,

Her gün gidiyorum duramam ki peşinde,

Yaralı şu gönlüm beni götürün tabibe.

Yazıklar olsun kaderin böylesine,

Düşürdü beni çekilmez çileye,

Bulamamış benden başka bırakmıyor peşimde,

Düşüyorum giderken baygınlık var içimde.

Yıllardır yeter çektiğim şu çile,

Kalmadı dünyamda yoktur hiç neşe,

Gücüm yok götüremem ki böyle,

Düşüyorum yollarda boşta giderken bile.

İçerimden seslensem inler mi dağlar?

Kırılan dallarda yoktur yapraklar.

Kimi gitmiş şu dünyadan olmuş topraklar,

Ben de gitsem çoğalır mı arsalar?

Bir garibin böyle çekerim acısını,

Yollarda düşürdün sen bazısını,

Derdi çok taşınılmaz haldedir,

Hep ağlatır beni üzer acısı.

Ben de yanarım böyle hataya,

Yıkıldı dünyamda kalmadı başka,

Sevinç, neşe, şenlik benim değildir

Her şey senin olsa ne fayda..

Her tarafı gezsem türlü acılar,

İçerim yanıyor başlar sancılar,

Gözümden akıyor şu kanlı yaşlar,

Kalbimden vuruldum başlar ağrılar.

Öyle oluyorum ki ben bazı deli,

Her tarafın vardır kalbimde yeri,

Ayrılmak istemem gezsem her yeri,

Kalmadı dizimde dermanım hani.

Yükseklerde değil, alçaklarda işim,

Alçaklarda yaralandım götürenim yok benim.

Belki şu dünyadan ölüp giderim,

Acılarla kavrulanım vardır daha benim.

Artık gidiyorum ben uzaklara,

Haberim ulaşmaz daha diyarlara,

Her gün böyle yanıp ağlarım,

Tüm geride kalmışlara.

Üzgünüm dertli içim,

Gülmüyor kalbim niçin?

Her gün durmadan ağlıyorum,

Bilmiyorum ama niçin.

Öyle mutluyum ki bir his var içimde,

Bir sevgiye kavuştum sevinç dolu gönlümde,

Her gün gidiyorum duramam peşinde,

Sanki ameliyat olmuşum yaram varmış içimde.

Fırtınalar almış götürür seni,

Yıkılmış dünyası virane olmuş hali.

Sevinerek geleyim dedim hani,

Kırdı kollarımı bırakmadı kanat hani.

Bozuktur düzenim yıkılmış artık,

Dünya benim için yaşanmaz artık.

Her tarafı gülle çiçekle dolsa

Ötmez bülbülüm gitmiştir artık.

Garip garip bir ses gelir uzaktan,

Varıp kurtarayım dedim yanmış ataştan,

Üzgünüm o haline toplanmıyor kül ataştan,

Hep yanmışım Allah'ım kurtar beni bu aşktan.

Görünce bir hal oldu gözlerim seni,

Dünyada yaşamak ne zor değil mi..

Ağlıyorum dindiremem kendimi,

Seni böyle görünce parçaladım içimi.

Aşk dediğin bilsen nedir,

Parçalanır içten gelir.

Onları ayıranların

Yolu cehennemliktir.

Çıksam dağlara görsem halini,

Hep ağlıyor yaralamış kendini.

Sarsam yarasını sorsam derdini,

Deli ediyor ağlatıyor beni.

Taşıyamam gücüm yok,

Alışamam gönlüm yok,

Beni dikene kul ettiler

Ağacında gülü yok.

Dünya mı dönüyor yoksa değirmen,

Aşka tutulmuş çekiyor içten.

Her gün böyle deli gibisin,

Sevdaya tutulan aşık mısın sen?

Her gün ağlatırsın beni sen böyle,

Garip bir halin var içimdeki köşede.

Öldüremem ben seni yıllar geçse içimde,

Geçiyorum kendimden seni böyle görünce.

Yıllar geçti sen gittin,

Yokluğunda eridim bittim.

Görsen benim garip halimi,

Sensiz hep yerlere serildim.

Hep böyle mi geçecek..

Yıllar geçti gelmeyecek.

Ömrüm sensiz bitecek,

Benim garip bülbülüm.

Herkes tutmuş bir yol gider,

Kimi üzgün kimisi neşeden bahseder.

Kimi ağlıyor üzgün üzgün,

Kimi sevdiklerini kaybeder.

Her taraf durgun hava yağmurlu,

Şu üzgün kalbime vurdun hançeri.

Sevenin böyle üzgün halini,

Uzaktan da olsa çekerim derdini.

Dertli dertli ötersin,

Beni böyle üzersin.

Nedir derdin sorsam sana,

Bırakıp beni gidersin.

Taş atan çok olur daldaki yemişe,

Selam veren olmaz işi bitmişe,

Ömür tarlasında bir gün baş başa,

Ecel tırpanıyla kalmadan düşün.

Nedense hayallerim hep böyle yıkılmış,

Esen fırtına değil rüzgarmış,

Bir yaram var iken bin yaradan kan akmış,

Şimdi ise bir kötü kaderim kalmış.

Aşığım adıma Kerem diyorlar,

Dertliyim derdime verem diyorlar,

Aslı mı el almış harem diyorlar,

Kellerli Recep oğlu Muhittin'im ben.

İçimde bir yıkıntı var sanki,

Gönlüm çile ihtiyarı şansım ise delikanlı,

Gün görmüşüm yüz kadar, yaşım ise on kadar,

Kale gibi taş taşıdım bir parçası ben kadar.

Alıp da taşları yakma canları,

Ezme kanatları kırma kolları,

İçimde kopuyor ezik yanları,

O da sever senin gibi dostları.

TRABZON HEYELANI/ÇATAK KÖYÜ (Şiir)

Duyunca haberi üzüldük birden,

Dağlar kayıyormuş Çatak Köyü'nden,

Olay tüm dünyayı şaşırttı birden,

Baş sağlığı dileriz gönüldeki sevgiden.

Heyelandan yıkıldı tüm evlerimiz,

Toprağa gömüldü cesetlerimiz,

Ana, baba, çocuk, tüm kardeşlerimiz

Hep kayboldu bir anda sevdiklerimiz.

Haberi duyanlar hemen geldiler,

Kazma kürek arayalım dediler,

Rastlanan her taşa ceset dediler,

Çatak Köyü perişan oldu dediler.

Okul, kahvehane kayboldu birden,

Toprak durmuyor can alıyor peşinden,

Haberi duyan geldi şaşırdı birden,

Çatak Köyü durmaz oynadı yerinden.

Haber duyulunca yer yerinden oynadı,

Kalpler parçalandı gözler ağladı,

Tepeler birleşti yollar kapandı,

Çatak Köyü ovası hepten yerinden kaydı.

Aşık Muhittin der ki; bitmedi sözüm,

Çatak Köyü aldı canları tam da bugün,

Okul, kahvehane her yer hüzün,

Her şey perişan ben onlardan fazla üzgün.